Zeinowe nośniki dla większej biodostępności
Zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się występują problemy związane z niewielkim spożyciem żelaza i polifenoli roślinnych przez ludzi. Ważnym zjawiskiem jest wysoka reaktywność tych związków z innymi produktami spożywczymi, ograniczająca ich biodostępność i aktywność.Naukowcy z UE pracowali nad stworzeniem nanoskalowych systemów dostarczania odżywczych związków bioaktywnych, aby umożliwić zmaksymalizowanie biodostępności.
Zeina to białko z grupy prolamin, obecne w kukurydzy. Jest ono nierozpuszczalne w wodzie i może tworzyć złożone nanostruktury, pozwalające na kapsułkowanie różnych związków. W ramach projektu INBODY (Composite nanoscale delivery systems for optimal in body and in product behavior) uczeni starali się opracować wydajne zeinowe koloidalne systemy dostarczania związków. Celem była ochrona produktu oraz zwiększenie tempa rozkładania oraz biodostępności ładunku. Ładunkiem jest w tym przypadku żelazo oraz polifenole, takie jak kurkumina.
Naukowcy z projektu INBODY poczynili istotne postępy w badaniu cząstek opartych na zeinie jako nośników różnego rodzaju ładunków. Uczeni pracowali nad ekstrakcją, enkapsulacją i dostarczaniem rozpuszczalnych form żelaza i rozpuszczalnych w wodzie polifenoli, takich jak galusan epigallokatechiny (EGCG). Szczególny nacisk położono też na optymalizacją produkcji cząstek zeiny, stabilność cząstek i wydajność enkapsulacji, testując pięć różnych bioaktywnych związków fenolowych.
Szczególnie udana okazała się próba wykorzystania cząstek zeiny do enkapsulacji EGCG. Zastosowanie kazeiny umożliwiło poprawę wydajności enkapsulacji dzięki tworzeniu przez kompleksy zeiny uporządkowanych cząstek składających się z rdzenia i powłoki. EGCG znajdował się głównie na zewnętrznej warstwie cząstki, co pozwoliło na poprawę biodstępności i aktywności. Ten zeinowy system dostarczania EGCG może stanowić dobry dodatek modulujący szybkość spalania tłuszczów.
Uczeni opracowali także kompozytowe cząstki koloidalne z użyciem zeiny i etylocelulozy. Umożliwiło to skuteczniejszą enkapsulację kurkuminy i żelaza.
Omawiany projekt przyczynił się do znaczącego poszerzenia wiedzy na temat tworzenia zeinowych systemów dostarczania oraz optymalnych warunków dostarczania związków. Powinno to doprowadzić do poprawy funkcjonalizacji żywności oraz pomóc w walce z niedożywieniem ludności.
Źródło: www.cordis.europa.eu
Zeina to białko z grupy prolamin, obecne w kukurydzy. Jest ono nierozpuszczalne w wodzie i może tworzyć złożone nanostruktury, pozwalające na kapsułkowanie różnych związków. W ramach projektu INBODY (Composite nanoscale delivery systems for optimal in body and in product behavior) uczeni starali się opracować wydajne zeinowe koloidalne systemy dostarczania związków. Celem była ochrona produktu oraz zwiększenie tempa rozkładania oraz biodostępności ładunku. Ładunkiem jest w tym przypadku żelazo oraz polifenole, takie jak kurkumina.
Naukowcy z projektu INBODY poczynili istotne postępy w badaniu cząstek opartych na zeinie jako nośników różnego rodzaju ładunków. Uczeni pracowali nad ekstrakcją, enkapsulacją i dostarczaniem rozpuszczalnych form żelaza i rozpuszczalnych w wodzie polifenoli, takich jak galusan epigallokatechiny (EGCG). Szczególny nacisk położono też na optymalizacją produkcji cząstek zeiny, stabilność cząstek i wydajność enkapsulacji, testując pięć różnych bioaktywnych związków fenolowych.
Szczególnie udana okazała się próba wykorzystania cząstek zeiny do enkapsulacji EGCG. Zastosowanie kazeiny umożliwiło poprawę wydajności enkapsulacji dzięki tworzeniu przez kompleksy zeiny uporządkowanych cząstek składających się z rdzenia i powłoki. EGCG znajdował się głównie na zewnętrznej warstwie cząstki, co pozwoliło na poprawę biodstępności i aktywności. Ten zeinowy system dostarczania EGCG może stanowić dobry dodatek modulujący szybkość spalania tłuszczów.
Uczeni opracowali także kompozytowe cząstki koloidalne z użyciem zeiny i etylocelulozy. Umożliwiło to skuteczniejszą enkapsulację kurkuminy i żelaza.
Omawiany projekt przyczynił się do znaczącego poszerzenia wiedzy na temat tworzenia zeinowych systemów dostarczania oraz optymalnych warunków dostarczania związków. Powinno to doprowadzić do poprawy funkcjonalizacji żywności oraz pomóc w walce z niedożywieniem ludności.
Źródło: www.cordis.europa.eu
03-03-2023
Najdokładniejsze systemy satelitarnego transferu czasu
Nie zawsze zegar atomowy działa lepiej niż kwarcowy.
03-03-2023
Ponad połowa chorych z SARS-CoV2 cierpi na długi covid
Przez długi czas może mieć takie objawy jak zmęczenie.
03-03-2023
Uniwersytet Warszawski będzie kształcić kadry dla energetyki jądrowej
Przekazał Wydział Fizyki UW.
Recenzje