Politechnika Krakowska podpisała nową umowę z CERN
Jak podkreślił rektor Politechniki Krakowskiej, prof. Kazimierz Furtak, długoterminowa umowa, obejmująca wszystkie jednostki uczelni, wieńczy 25 lat wspólnych działań i otwiera przed partnerami nowe możliwości kooperacji w obszarze badań o fundamentalnym znaczeniu dla światowej nauki.
Nowo podpisane porozumienie PK i CERN dotyczy eksploatacji i stałych usprawnień Wielkiego Zderzacza Hadronów oraz kooperacji przy nowych pracach badawczo-rozwojowych, związanych z projektami nowej fizyki. Przedstawiciele CERN zwrócili uwagę na naukowe wsparcie wysokokwalifikowanych specjalistów z Krakowa, m.in. z obszaru fizyki, mechaniki i budowy maszyn, automatyki, elektroniki, inżynierii projektowania, optymalizacji, testowania i kontroli jakości elementów i systemów akceleratorów oraz detektorów.
Przedstawiciele krakowskiej uczelni przypomnieli, że w stworzeniu najpotężniejszego instrumentu naukowego CERN - Wielkiego Zderzacza Hadronów (Large Hadron Collider), który ma pomóc m.in. w odkryciu tajemnic powstania wszechświata, znaczący wkład wniosło krakowskie środowisko naukowe, w tym uczeni z Politechniki Krakowskiej. Już w 1990 r. dr inż. Tadeusz Kurtyka, adiunkt w ówczesnym Instytucie Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn PK, wziął udział w pionierskich pracach prowadzonych w CERN nad koncepcją akceleratora LHC i od tego czasu datuje się ścisłą współpracę jednostek.
W 1997 r. na mocy umowy o współpracy pomiędzy Instytutem a CERN pracownicy naukowi krakowskiej uczelni zaczęli na bieżąco uczestniczyć w projektach związanych z rozwijaniem koncepcji Wielkiego Zderzacza Hadronów. W 2011 r. Politechnika Krakowska i CERN związały się pierwszą oficjalną umową o współpracy. Według władz krakowskiej politechniki, uczelnia ta była jedną z pierwszych w Polsce, które zostały wyróżnione zaproszeniem Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych do zawarcia tak szerokiego porozumienia.
W ciągu 25 lat współpracy z CERN naukowcy PK zajmowali się takimi zagadnieniami jak: rozwijanie struktury magnesów dipolowych, projektowanie urządzeń typu ekrany termiczne i systemy chłodzenia, rozwijanie koncepcji linii nadprzewodzącej służącej do zasilania i sterowania magnesami korekcyjnymi, struktura połączeń nadprzewodników.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl