Zadumy nadszedł czas
Nadchodzący czas Zaduszek i towarzysząca jemu aura za oknem skłoniła mnie do przemyśleń na temat różnicy pokoleń, odwiecznemu konfliktowi, którego żar nie gaśnie.
„Novo quidam amore veterem amorem, tamquam clavo clavum eiciendum putant”. Niektórzy sądzą, że starą miłość trzeba wybić nową miłością, podobnie jak gwóźdź gwoździem się wybija. Słowa Cycerona tyczą się miłości, ale czy nie możemy słowa „miłość” zamienić na „pokolenie”? Stare pokolenie zostaje wybite przez nowe, taka sytuacja zachodzi przecież codziennie, młodzi, pełni energii ludzie zajmują miejsca rodziców, dziadków. Za nimi nadchodzi postęp, a z postępem zmiany.
Jednakże ich poprzednicy też mieli własne reformy. Walka młodego ze starym. Tradycji dawniej będącej nowością z aktualnymi metamorfozami. Do czego to doprowadzi? Zniszczenia? Odcinania się od zamierzchłych czasów? Czy pozostanie w nich? Nie można pozostać neutralnym; wybrać dobro, albo zło? Przecież to pojęcia względne. Każda strona barykady posiada własne wyobrażenie o pewnych pojęciach. Jednakże medal zawsze ma dwie strony. Hydra, która jest dla ciebie symbolem nieprawości dla innych jest ikoną cnoty. Okazuje się, że przekonania nie mają znaczenia, ponieważ obie filozofie praktycznie są takie same, tylko wróg i sojusznik się zmienia.
Dzieci wychowywane od becików po pierwsze randki nagle stają się antagonistami. Nauki wpajane od szkraba zostają zmiecione przez falę nowych przekonań, wierzeń, wpływów. Rodzic będący od zawsze przyjacielem przechodzi przeobrażenie w „tego złego”.Oczywiście nie pozostaje nim na zawsze i nie ciągle.
„Nosce te ipsum”. Poznaj samego siebie. Cyceron i Seneka mają rację, z poznaniem przychodzi mądrość, ale „Non enim paranda nobis solum, sed fruenda sapientia Est”. Nie tylko powinniśmy zdobywać mądrość, lecz także z niej korzystać. Z czasem nadchodzi refleksja, za opamiętaniem nadchodzi zrozumienie. Mądre wykorzystanie tych uczuć łagodzi konflikt, z czasem może zaniknąć całkowicie, albo zostać w zakamarkach naszej duszy jak mały chochlik, męczyć czasem może, ale nie wyjdzie już nigdy, gdyż dobro ludu, rodziny, pokolenia najwyższym prawem.
Konfliktowi pokoleń nie zapobiegniesz, jednakże batalia generacji jak każda inna wojna kiedyś się kończy, ale zawsze z piętnem; lżejszym, lub mocniejszym, ale znamię takie pozostanie zawsze. Czyż czytelniku nigdy nie krzyczałeś na matkę,nie wyklinałeś ojca? Każde z nas posiada własny koloryt, własne brzemię, którego fragmentem są, lub były wojny formacji. Pamiętać trzeba, że nigdy nie jest za późno na zadumę i skruchę. To odnosi się do obu stron.
„Właściwością człowieka mądrego jest błądzić, głupiego – w błędzie trwać. Żyć – to myśleć.” Wspomnijmy zatem swoich bliskich, a wspominając dziękujmy za to, że czasem się z nami nie zgadzali, że mogliśmy buntować się , dojrzewać i dzięki temu pięknie rozkwitać.
Opracowała: Katarzyna Sowa-Lewandowska
http://laboratoria.net/felieton/15532.html