Szczęście™
Nie był geniuszem. Nie figurował jako geniusz w żadnej bazie danych, headhunterzy wielkich korporacji oznaczali go tagiem Average, przy naborach do lokalnych przedsiębiorstw system odrzucał go w 67% przypadków. NY, singiel, kreatyw trzeciego sortu dla Fast&Fresh (grafiki reklamowe), wykształcenie średnie, styl przeciętny, gry sieciowe, historical fiction, programowanie, muzyka, filmy. Później analitycy mieli go nazwać istotnym zjawiskiem nieistotnym: prawdopodobieństwo, że stworzy coś godnego uwagi, mieściło się w granicach błędu statystycznego – a jednak się zdarzyło.
Pomysł był prosty. Każdy chce szczęścia. Problem pojawiał się przy definicji. Pieniądze? Miłość? Sukces? Zbawienie? Jak w ogóle dokonać wyboru? Miejska legenda głosiła, że Marcus Jobb doznał oświecenia, ściągając na świeżo zainstalowaną wszczepkę milion niezbędnych do godziwego życia programów. Istniały aplikacje doradcze dla każdej możliwej decyzji, od koloru włosów po kredyt hipoteczny, analityczne kombajny udzielające rad w oparciu o twój styl życia; dlaczego nie ma takiej aplikacji dla problemu, jak osiągnąć szczęście?
Rynek oszalał. W ciągu pierwszego tygodnia Szczęście™ pobrało pół miliarda ludzi. Gdyby produkt stworzyła korporacja, skończyłoby się może zapudełkowaniem programu i sprzedażą kolejnych, coraz droższych wersji. Jobb nie znał się na ekonomii: był kreatywem, tworzył, bo umiał. Wypuścił kod do Sieci.
Pierwsza bomba wybuchła w metrze trzy miesiące później.
Szczęście™ było obiektywne. Na podstawie analizy danych ze wszczepki (częstotliwość wykonywania pewnych czynności, pobudzone obszary mózgu, poziom endorfin i wiele innych) określało, co z największym prawdopodobieństwem uczyni użytkownika najbardziej szczęśliwym. Można żyć w zakłamaniu, ale nie da się skłamać biologią. Jeśli tętno przyspiesza ci na dźwięk Piątej Symfonii, widok Rembrandta, zapach barwnika – program podpowie dzień w galerii sztuki. Jeśli na stykach neuronów aż iskrzy, kiedy bijesz żonę, topisz w stawie szczenięta, marzysz o śmierci szefa – Szczęście™ doradzi przemoc.
Wskaźniki przestępczości rosły, z głębokiej sieci wypełzało robactwo: wampiry, pedofile, nekro, terroryści, nieporadni amatorzy próbujący po raz pierwszy odegrać dopieszczane latami fantazje. Media nagłaśniały. To zachęcało kolejnych.
Poszło lawinowo.
Wstrzymano komunikację. Zamknięto szkoły. Stanęły fabryki. Na ulice wysłano Gwardię Narodową. W Los Angeles, Honkongu, Brukseli, Mombasie zwyczajni ludzie budzili się co rano i sprawdzali Szczęście™; prosty wykres, kilka słów, cicha obietnica niewysłowionych rozkoszy.
Marcus Jobb nic o tym wszystkim nie wiedział, szczęśliwy z żoną i dziećmi w słonecznej ziemi Us, wśród wołów idących w jarzmie i wielbłądów o miękkiej sierści. Symulacja otulała zmysły, urządzenia medyczne dbały o ciało, blokada informacji chroniła przed wieściami o bombach, morderstwach i gwałtach. W wolnych chwilach Marcus pracował nad Szczęściem™ 2.0.
Autor: Przemysław Zańko
Źródło: http://www.cittru.uj.edu.pl
Tagi: futurnauta, CITRRU, konkurs, tekst futurystyczno-naukowy, nauka, literatura, lab, laboratorium, Zańko, Szczęście
wstecz Podziel się ze znajomymi