Naukowcy z MIT mogą kontrolować właściwości nanodrutów podczas ich wytwarzania
Naukowcy z Massachusetts Institute of Technology (MIT) opracowali metodę, dzięki której mogą kontrolować proces wytwarzania nanodrutów, a co za tym idzie skład, strukturę a nawet ich właściwości.
Zespół badaczy z MIT, prowadzony przez Silvija Gradečak, docenta badań materiałowych i inżynierii, zastosował zwykłą metodę wytwarzania nanocząstek wykorzystując cząstki „ziarna” (nanocząstki metalowe), ale podczas swoich eksperymentów naukowcy uważnie kontrolowali ilość gazów stosowanych w procesie ich wytwarzania.
Wyniki, które zostały opublikowane na łamach czasopisma "Nano letters" , dowodzą że naukowcy mogli mieć kontrolę nad szerokością i składem ostatecznej formy nanodrutów poprzez kontrolę gazów wchodzących w reakcję z „ziarnem”.
Zespół Gradečak’a wykorzystał mikroskop elektronowy w celu obserwacji wpływu, jaki te gazy miały na proces rozwoju tych nanodrutów, a następnie dostosowali ilość gazów, by uzyskać pożądane parametry pod względem struktury, jak i składu.
Kiedy zespół badaczy ograniczył cząstki do azotku indu i azotku galu indu, zauważyli że ten proces może mieć miejsce z udziałem różnych materiałów.
Rzecz jasna, celem kontroli rozmiaru i składu nanodrutów ma być zmiana ich właściwości. Gdyby można było dokładnie dostosować właściwości nanodrutu do swoich potrzeb, można by znaleźć takie zastosowania dla niego, gdzie najlepiej by się sprawdził.
Jedno z zastosowań nanodrutów stworzonych przez zespół z MIT, widniejące na pierwszej pozycji na liście, może być w żarówkach LED. W tym przypadku, mogłyby być wykorzystane jako substrat zastępując zwykle stosowany drogi szafir czy węglik krzemu.Według Gradečak, nanodruty nie tylko mogłyby być tańszym substratem, ale mogłyby również okazać się wydajniejsze.
Różne średnice i struktury mogłyby sprawić, że nanodruty byłyby przydatne w urządzeniach termoelektrycznych, w których zmarnowane ciepło możnaby zamienić w prąd. Istnieje możlwość, aby nanodruty funkcjonowały jako dobre przewodniki prądu zmieniając ich strukturę i grubość wzdłuż ich długości, ale wtedy źle przewodzą ciepło, a to jest właściwość, która jest bardziej pożądana przez systemy zasilania termoelektrycznego.
Źródło: http://www.nanonet.pl
Zespół badaczy z MIT, prowadzony przez Silvija Gradečak, docenta badań materiałowych i inżynierii, zastosował zwykłą metodę wytwarzania nanocząstek wykorzystując cząstki „ziarna” (nanocząstki metalowe), ale podczas swoich eksperymentów naukowcy uważnie kontrolowali ilość gazów stosowanych w procesie ich wytwarzania.
Wyniki, które zostały opublikowane na łamach czasopisma "Nano letters" , dowodzą że naukowcy mogli mieć kontrolę nad szerokością i składem ostatecznej formy nanodrutów poprzez kontrolę gazów wchodzących w reakcję z „ziarnem”.
Zespół Gradečak’a wykorzystał mikroskop elektronowy w celu obserwacji wpływu, jaki te gazy miały na proces rozwoju tych nanodrutów, a następnie dostosowali ilość gazów, by uzyskać pożądane parametry pod względem struktury, jak i składu.
Kiedy zespół badaczy ograniczył cząstki do azotku indu i azotku galu indu, zauważyli że ten proces może mieć miejsce z udziałem różnych materiałów.
Rzecz jasna, celem kontroli rozmiaru i składu nanodrutów ma być zmiana ich właściwości. Gdyby można było dokładnie dostosować właściwości nanodrutu do swoich potrzeb, można by znaleźć takie zastosowania dla niego, gdzie najlepiej by się sprawdził.
Jedno z zastosowań nanodrutów stworzonych przez zespół z MIT, widniejące na pierwszej pozycji na liście, może być w żarówkach LED. W tym przypadku, mogłyby być wykorzystane jako substrat zastępując zwykle stosowany drogi szafir czy węglik krzemu.Według Gradečak, nanodruty nie tylko mogłyby być tańszym substratem, ale mogłyby również okazać się wydajniejsze.
Różne średnice i struktury mogłyby sprawić, że nanodruty byłyby przydatne w urządzeniach termoelektrycznych, w których zmarnowane ciepło możnaby zamienić w prąd. Istnieje możlwość, aby nanodruty funkcjonowały jako dobre przewodniki prądu zmieniając ich strukturę i grubość wzdłuż ich długości, ale wtedy źle przewodzą ciepło, a to jest właściwość, która jest bardziej pożądana przez systemy zasilania termoelektrycznego.
Źródło: http://www.nanonet.pl
Tagi: nanotechnologie, nanodrut, nanocząstka, mikroskop elektronowy, urządzenie termoelektryczne, lab, laboratoria, laboratorium
wstecz Podziel się ze znajomymi