Nanocząsteczki pomocne w ocenie ryzyka wystąpienia zawału serca lub udaru
Bioinżynier z Temple University bierze udział w finansowanym przez Narodowe Instytuty Zdrowia (National Institutes of Health) projekcie, którego celem jest opracowanie nanotechnologii, która pomoże lekarzom ocenić lokalizację oraz nasilenie zmian miażdżycowych w ścianie tętnicy zanim dojdzie do jej pęknięcia.Miażdżyca lub stwardnienie tętnic polega na tworzeniu blaszek miażdżycowych z tłuszczu, cholesterolu, wapnia i innych cząstek. Choroba ta jest główną przyczyną zawałów serca i udarów. Dochodzi do nich wtedy, gdy blaszka miażdżycowa pęka i doprowadza do powstania zakrzepu krwi.
Omar Z. Fisher, adiunkt z Temple's College of Engineering opracował metodą łączenia polifenoli (będących bardzo silnymi przeciwutleniaczami) z polimerami, które samoczynnie ulegają samoorganizacji w nanocząsteczki.
Jego projekt w głównej mierze skupiony będzie na wykorzystaniu tych polimerów w celu enkapsulacji superparamagnetycznych nanocząstek tlenku żelaza (superparamagnetic iron oxide particles - SPIO). Stanowią one środek kontrastujący w obrazowaniu magnetycznym rezonansu jądrowego, używanym przez Amber Doiron – adiunkt z wydziału bioinżynierii z Uniwersytetu w Binghamton.
Nanocząsteczki o właściwościach antyoksydacyjnych oraz kontrastujących podane do krwioobiegu gromadzą się w obrębie blaszki miażdżycowej umożliwiając w ten sposób lekarzom ocenę ich stopnia nasilenia zanim ulegną one pęknięciu, mówi Fisher.
„Czym zmiana miażdżycowa jest bardziej nasilona, tym z większym prawdopodobieństwem może ona ulec pęknięciu i doprowadzić do powstania zatoru”, dodaje. „Jako że w polimerach znajdują się cząstki o właściwościach przeciwutleniających, są one czułe na występowanie stresu oksydacyjnego, a ten jest bardziej wyrażony w obrębie zmian o dużym nasileniu.”
Jak tylko procesy utleniające doprowadzą do zniszczenia struktury polimeru, cząsteczki kontrastujące zostaną uwolnione do wnętrza blaszki miażdżycowej.
Fisher twierdzi, że lekarze mogliby zlecać wykonanie badania rezonansu magnetycznego w przypadku gdy pacjent ma objawy sercowe takie jak męczliwość, czy ból w klatce piersiowej.
„Kontrastowanie widoczne podczas tego badania wskazywałoby nie tylko na lokalizację blaszki miażdżycowej, ale także na jej stopień nasilenia i prawdopodobieństwo pęknięcia.”
Projekt Fishera i Doiron otrzymał dwuletni grant badawczy w wysokości 418 000 dolarów od National Institute for Biomedical Imaging and Bioengineering.
Omar Z. Fisher, adiunkt z Temple's College of Engineering opracował metodą łączenia polifenoli (będących bardzo silnymi przeciwutleniaczami) z polimerami, które samoczynnie ulegają samoorganizacji w nanocząsteczki.
Jego projekt w głównej mierze skupiony będzie na wykorzystaniu tych polimerów w celu enkapsulacji superparamagnetycznych nanocząstek tlenku żelaza (superparamagnetic iron oxide particles - SPIO). Stanowią one środek kontrastujący w obrazowaniu magnetycznym rezonansu jądrowego, używanym przez Amber Doiron – adiunkt z wydziału bioinżynierii z Uniwersytetu w Binghamton.
Nanocząsteczki o właściwościach antyoksydacyjnych oraz kontrastujących podane do krwioobiegu gromadzą się w obrębie blaszki miażdżycowej umożliwiając w ten sposób lekarzom ocenę ich stopnia nasilenia zanim ulegną one pęknięciu, mówi Fisher.
„Czym zmiana miażdżycowa jest bardziej nasilona, tym z większym prawdopodobieństwem może ona ulec pęknięciu i doprowadzić do powstania zatoru”, dodaje. „Jako że w polimerach znajdują się cząstki o właściwościach przeciwutleniających, są one czułe na występowanie stresu oksydacyjnego, a ten jest bardziej wyrażony w obrębie zmian o dużym nasileniu.”
Jak tylko procesy utleniające doprowadzą do zniszczenia struktury polimeru, cząsteczki kontrastujące zostaną uwolnione do wnętrza blaszki miażdżycowej.
Fisher twierdzi, że lekarze mogliby zlecać wykonanie badania rezonansu magnetycznego w przypadku gdy pacjent ma objawy sercowe takie jak męczliwość, czy ból w klatce piersiowej.
„Kontrastowanie widoczne podczas tego badania wskazywałoby nie tylko na lokalizację blaszki miażdżycowej, ale także na jej stopień nasilenia i prawdopodobieństwo pęknięcia.”
Projekt Fishera i Doiron otrzymał dwuletni grant badawczy w wysokości 418 000 dolarów od National Institute for Biomedical Imaging and Bioengineering.
Autor: Bartłomiej Taurogiński
Źródło: http://www.azonano.com/news.aspx?newsID=28434
Tagi: zawal serca, udar, lab, laboratorium, nanoczasteczka, nanotechnologia
wstecz Podziel się ze znajomymi