Nanostruktury Turinga
Naukowcy z Polski i Danii badali spontaniczne formowanie się wzorów Turinga, które były odpowiedzialne za np.: paski zebry. Badania dotyczyły także, jak można to zjawisko wykorzystać przy innych mechanizmach.
Wzory Turinga powstają w dynamicznych systemach nie związanych z systemami równowagi. W odpowiednich warunkach może zaistnieć mechanizm sprzężenia zwrotnego czyli zachodzące reakcje chemiczne wpływają na koncentrację swoich własnych komponentów, które w rezultacie mogą zmieniać charakter tej reakcji. Proces ten doprowadza do uformowania się okresowych ale nie zawsze regularnych wzorów.
W przyrodzie wzory tego typu odgrywają ważną rolę, szczególnie w procesie morfogenezy. Przykładem jest początkowa faza rozwoju embrionów kręgowców, gdzie w mezodermie grzbietowej właśnie w taki sposób formowane są segmenty okresowe, tzw. somity, później przekształcone we fragmenty kręgosłupa.
Możliwość tworzenia wzorów Turinga w nanoskali otwiera nowe możliwości w dziedzinie powierzchniowej modyfikacji materiałów. Poprzez odpowiednią selekcję składu chemicznego odczynników, oraz warunków, w jakich zachodzi reakcja, prawdopodobne jest stworzenie dwuwymiarowych lub trójwymiarowych wzorów Turinga. Tak uformowane wzory mogą być utrwalone, np. poprzez fotopolimeryzację.
Tagi: nanostruktura, reakcja, komponent, Turing, morfogeneza, fotopolimeryzacja
wstecz Podziel się ze znajomymi