Hipertermia magnetyczna niszczy nowotwory złośliwe

W tym celu powstał finansowany ze środków UE projekt MULTIFUN (Multifunctional nanotechnology for selective detection and treatment of cancer), którego uczestnicy opracowali i zwalidowali minimalnie inwazyjną nanotechnologię do wczesnego i selektywnego wykrywania i eliminacji komórek raka sutka i trzustki. Powstała technologia o optymalnej biozgodności nanocząstek i funkcjonalności.
Dzięki wyjątkowej metodzie naukowcy z powodzeniem wyprodukowali wielofunkcyjne nanocząstki, które zachowywały swoją aktywność biologiczną odrębną od sprzęganych molekuł. Te wielofunkcyjne magnetyczne nanocząstki tlenku żelaza (MNP) wykazywały właściwości zarówno diagnostyczne, jak i terapeutyczne.
Naukowcy zademonstrowali w modelach rakowych in vivo wysoki profil skuteczności, bezpieczeństwa i braku toksyczności zaprojektowanych formulacji. Opracowano odpowiednie instrumenty badawcze do detekcji in vivo magnetycznych nanocząstek w tkankach i płynach biologicznych. Ponadto powstał generator pola magnetycznego do celów prowadzenia doświadczeń nad hipertermią magnetyczną in vitro oraz in vivo.
Z punktu widzenia terapeutycznego, nanocząstki indukowały śmierć komórek rakowych dzięki synergistycznemu efektowi magnetycznego podgrzewania oraz dostarczania leków przeciwnowotworowych. W podskórnych modelach raka sutka i stercza, leczenie metodą hipertermii w połączeniu z MNP charakteryzowało się znaczącą regresję guza. Co istotne, narzędzie teragnostyczne opracowane w toku projektu MULTIFUN posiadało zdolność celowania w rakowe komórki macierzyste odpowiedzialne za oporność na leczenie i nawrót choroby, dzięki czemu efekty leczenia poprawiały się.
Narzędzie MULTIFUN stanowi obiecującą alternatywę dla standardowych terapii przeciwnowotworowych. Zdolność do funkcjonalizowania nanocząstek świadczy o ich niezwykłym potencjale diagnostycznym i terapeutycznym w leczeniu innych typów nowotworów.
Źródło: www.cordis.europa.eu