Pod kontrolą fizjoterapeuty, pacjent powinien także wykonywać rozwijające kontrolę nieprawidłowych ruchów (ćwiczenia „stabilizujące”), jak również ćwiczenia czynne i/lub oporowe. (MIRSKA I WSPÓŁAUT., 2011) Należy zoptymalizować ilość codziennej aktywności ruchowej, by przeciwdziałać zniekształceniom narządu ruchu wynikającym z sedentaryjnego stylu życia. (KOPFF, RACZKOWSKI, 2011; MIRSKA I WSPÓŁAUT., 2011; STODOLNA – TUKENDORF, STODOLNY, 2010) Występujące w środowisku wodnym odciążenie stawów powoduje, że pływanie jest dobrą propozycją dla osób z hipermobilnością, gdyż zmniejsza dolegliwości bólowe i ogranicza ryzyko uszkodzenia stawów. Wskazana jest jazda na rowerze, której zaletą jest ogólne wzmocnienie całego organizmu bez nadmiernego odciążania stawów. (KOPFF, RACZKOWSKI, 2011; MIRSKA I WSPÓŁAUT., 2011; STODOLNA – TUKENDORF, STODOLNY, 2010)

Fizykoterapia w hipermobilności

Jako terapię wspomagającą w leczeniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym wykorzystuje się różne formy fizykoterapii. Wśród zabiegów fizykalnych najczęściej stosowana jest elektroterapia, laseroterapia, termoterapia, masaż oraz różne formy relaksacji. (FERRELL I WSPOŁAUT., 2004)

Jednym z zabiegów z zakresu elektroterapii stosowanych w przypadku stanów zapalnych stawów, pojawiających się w zespołach hipermobilności, jest jonoforeza. Jest to zabieg elektroleczniczy, który polega  na wprowadzeniu do tkanek jonów leków za pomocą  prądu  stałego. Wprowadzenie jonów leku do tkanek odbywa się na zasadzie odpychania ładunków jednoimiennych, a przyciągania  różnoimiennych. Gdy aktywny składnik leku

jest anionem (-), to elektrodą  czynną  będzie katoda (-), natomiast gdy aktywnym składnikiem leku jest kation (+) - elektrodą  czynną  będzie anoda (+). (BAUER, WIECHEĆ, 2012) Do najczęściej stosowanych preparatów należą leki z grupy NLPZ (np. Fastum, Naklofen, Olfen, Diclofenac). (PISULA – LEWANDOWSKA, 2014)

W leczeniu bólu stosuje się również prądy zmienne niskiej częstotliwości o impulsach prostokątnych, trójkątnych bądź sinusoidalnych. (PYSZAWA, KUJAWA, 2003; FRANEK I WSPÓŁAUT., 2001) Metoda ta to przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (TENS – transcutaneous electrical nerve stimulation). TENS odznacza się wysoką skutecznością w leczeniu dolegliwości bólowych związanych z przewlekłym zapaleniem stawów: krzyżowo-biodrowego, kolanowego, nadgarstka, łokciowego. Ponadto, jest przydatny w leczeniu zespołów bólowych dolnego odcinka kręgosłupa i dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych. (PYSZAWA, KUJAWA, 2003; BERGER, MATZNER, 1999; DEMCZYSZAK, WRZOSEK, 2001; ALBRIGHT I WSPÓŁAUT., 2001)

W terapii zespołów bólowych stosuje się także prądy interferencyjne (prądy Nemeca) średniej częstotliwości (4000–5000 Hz), modulowane amplitudowo małą częstotliwością. (PYSZAWA, KUJAWA, 2003; FRANEK I WSPÓŁAUT., 2001) Powstają w wyniku interferencji w tkankach dwóch prądów przemiennych średniej częstotliwości o przebiegu sinusoidalnym o nieznacznie różniących się częstotliwościach. (MIKA, 2001) Prądy te charakteryzuje łatwość wnikania w głąb tkanek, co jest efektem mniejszej w stosunku do nich wartości oporności pojemnościowej tkanek. Obserwowano skuteczność zastosowania tej formy elektroterapii w leczeniu schorzeń narządu ruchu przebiegających z bólem, takich jak zmiany zwyrodnieniowe stawów i tkanek miękkich, reumatoidalne zapalenie stawów, oraz stany pourazowe. (PYSZAWA, KUJAWA, 2003; ŁAZOWSKI, 2000)