- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Aktywność biologiczna histaminy i możliwości jej modyfikacji
Istnieje także kilka substancji, stosowanych jako leki, które stabilizując błonę komórkową komórek tucznych hamują ich degranulację. Należy do nich kromoglikan disodowy, czy też nedokromil. Takie preparaty hamują zatem aktywność biologiczną histaminy w sposób nieswoisty i niezależny od bezpośredniego wpływu na poszczególne receptory (KATZUNG, 2012).
Biosynteza i przemiany biochemiczne histaminy
Histamina powstaje w wyniku dekarboksylacji aminokwasu histydyny w reakcji katalizowanej przez enzym dekarboksylazę L-aminokwasów aromatycznych. Równanie reakcji biosyntezy histaminy zostało przedstawione na ryc. 1. (RODWELL, 2012). Histamina należy zatem do grupy związków biologicznie czynnych, nazywanych aminami biogennymi. Wszystkie te substancje stanowią produkty dekarboksylacji aminokwasów (MEDINA I IN., 2005).
Rys. 1. Reakcja dekarboksylacji aminokwasu histydyny, w wyniku której powstaje histamina.
Histamina jest metabolizowana w organizmie człowieka na drodze dwóch szlaków biochemicznych:
·oksydacyjna dezaminacja, katalizowana przez diaminooksydazę (DAO); produktem tej reakcji jest aldehyd imidazolooctowy;
·metylacja pierścienia heterocyklicznego cząsteczki histaminy, katalizowana przez N-metylotransferazę; produktem tej reakcji jest N-metylohistamina.
Aldehyd imidazolooctowy jest następnie metabolizowany do kwasu imidazolooctwowego w reakcji katalizowanej przez dehydrogenazę aldehydową.
N-metylohistamina w reakcji katalizowanej przez diaminooksydazę lub monoaminooksydazę B jest metabolizowana do aldehydu N-metyloimidazolooctwego, który zostaje dalej przekształcony do kwasu N-metyloimidazolooctowego. Szlak oksydacyjnej deaminacji histaminy jest szlakiem zewnątrzkomórkowym, zaś szlak metylacji pierścienia imidazolowego cząsteczki histaminy – wewnątrzkomórkowym (MAINTZ I NOVAK, 2007).
Receptory H1
Receptory histaminergiczne H1 są receptorami sprzężonymi z białkiem Gq. Aktywacja receptora wywołuje wzrost aktywności fosfolipazy C, która katalizuje rozkład 4,5-bisfosforanu fosfatydyloinozytolu do 1,4,5-trifosforanu inozytolu (IP3) oraz diacyloglicerolu (DAG). Łańcuch polipeptydowy, z którego zbudowany jest receptor H1, składa się u człowieka z 487 aminokwasów; jego masa cząsteczkowa wynosi 56 kDa. Gen kodujący białko receptora H1 znajduje się u człowieka na ramieniu krótkim chromosomu 3. (NAKAMURA I IN., 2000; ODA I IN., 2000).
Tagi: histamina, antagoniści receptorów H1, antagoniści receptorów H2, autakoidy aminowe
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje