Prekursorem wykorzystania specjalnego plastra w leczeniu jest Japończyk doktor Kenzo Kase - absolwent Uniwersytetu w Meiji i Narodowej Szkoły Chiropraktyków w Chicago. Jest również prezydentem Towarzystwa Kinezjotapingu oraz Narodowej Szkoły Chiropraktyków w Japonii.

Choć Kinesio Taping wydaje się nową formą terapii, pomysł na wykorzystanie kolorowych taśm powstał ponad 30 lat temu, w 1973 roku, a do powstania metody przyczynił się problem nawracających dolegliwości u pacjentów doktora Kase- powracające bóle, ucisk na tkanki, skurcze mięsni, a co najważniejsze- szybko wycofujące się efekty terapii po jej zakończeniu. Masaże mają zbawienny wpływ na te dolegliwości, niestety ich efekty szybko ustępują i wymagają częstego powtarzania zabiegów. Aby wyeliminować te problemy doktor Kase wymyślił, zaprojektował i stworzył specjalną taśmę z elastycznej bawełny, która naklejana na skórę na przebiegu mięśni oddziaływała na przykurczone mięśnie przedłużający tym samym efekt terapii. Nowa metoda została nazwana Kinesio-Taping, co w tłumaczeniu oznacza „taping poruszający”, oddziaływujący na dynamikę ruchu. Elastyczny plaster pozwalał, aby każdy pacjent czy też sportowiec mógł nieskrępowanie się poruszać i wykonywać swobodnie czynności dnia codziennego.

Taśma stosowana obecnie została stworzona na podstawie pomysłu doktora Kase to Kinesio® Tex, składa się z wysokiej jakości bawełny i z warstwy 100% akrylu. Ma ona właściwości zbliżone do ludzkiej skóry- ma podobną grubość, ciężar właściwy, rozciągliwość (tylko na długość) w zakresie 130-140% oraz wielkość i przepuszczalność porów (dzięki czemu umożliwia wymianę cieplną i oddychanie skóry). Ponadto, tasma jest hipoalergiczna, wodoodporna i nie zawiera leków. Jej działanie terapeutyczne związane jest z odpowiednią techniką naklejania.

Każda z nich charakteryzuje się innym stopniem rozciągnięcia plastra, tkanki, na którą jest on aplikowany oraz kierunkiem, w jakim plaster jest nakładany. Plaster Kinesio® Tex może być noszony stale od kilku dni do kilku tygodni. Początkowo plastry dostępne były w kolorze niebieskim, różowym, cielistym i czarnym. Niebieski dawał efekt rozluźniający, różowy zwiększał napięcie,a  cielisty i czarny działywały odciążająco i wspomagająco na mięśnie.

Obecnie dostępnych jest wiele kolorów taśm, które dobierane są indywidualnie pod kątem dysfunkcji pacjenta i efektu, jaki ma przynieść w terapii. Aby aplikacja plastra była poprawna i przyniosła zamierzone efekty- terapię musi poprzedzać dokładna diagnoza.

Wyróżnia się 6 technik plastrowania, które różnią się od siebie sposobem przyklejenia:

• Technika mięśniowa- jest techniką najbardziej fizjologiczną i najczęściej stosowaną. Taśmę nakleja się wzdłuż przebiegu mięśnia od przyczepu stałego do ruchomego, bez napięcia plastra przy maksymalnym rozciągnięciu mięśnia.
• Technika więzadłowa- nakleja się plaster o rozciągnięciu od 25 do 100 % stanu początkowego, przy punktach spustowych, na elementach kostnych, co wspomaga pracę więzadeł (w przeciążeniach i po urazach).
• Technika powięziowa- jest najtrudniejsza do wykonania, taśmę nakleja się przy rozciągnięciu do 75%. Technika ta pozwala na skorygowanie ustawienia powięzi i przywrócenie prawidłowej funkcjonalności mięśnia i stawu poruszanego przez ten mięsień.
• Technika korekcji powięziowej- napięcie plastra przy naklejaniu to 25-75 % , dobierane jest w zależności od stopnia bólu (25% w bólach ostrych, 75% w bólach przewlekłych o niewielkim natężeniu).
• Technika limfatyczna- napięcie plastra to maksymalnie 15%, technika ta pozwala na usprawnienie krążenia krwi i chłonki, zmniejsza ich zastoje oraz istniejące stany zapalne.
• Technika funkcjonalna- taśma jest rozciągnięta do momentu wymuszonego maksymalnym zakresem ruchu w stawie poddawanym terapii. Technika ta wspomaga pracę osłabionych mięśni.