- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Zastosowanie egzopolisacharydów syntetyzowanych przez Lactococcus lactis
Rys.5. Układ genów zlokalizowanych na plazmidzie warunkującym biosyntezę EPS (GÓRSKA I IN., 2007)
Biosynteza egzopolisacahrydów
Synteza heteropolisacharydów następuje w wyniku reakcji polimeryzacji powtarzających się prekursorowych podjednostek sacharydowych wytwarzanych w cytoplazmie komórki. W procesie biosyntezy i wydzielania HePS uczestniczy wiele różnych enzymów i białek, które są odpowiedzialne za aktywacje reszt cukrowych poprzez utworzenie pochodnych nukleotydowych, zmianę ich struktur na drodze epimeryzacji, dehydrogenację, dekarboksylację, tworzenie podjednostek oligonukleotydowych, ich polimeryzację oraz transport na zewnątrz komórki (DE VUYST I IN., 2001).
Do cytoplazmy, ze środowiska zewnętrznego, pobierane są przede wszystkim mono- i disacharydy. Proces ten jest ściśle regulowany prze bakteryjny system PEP-PTS (fosfoenolopirogronian – fosfotransferaza cukrów). PEP-PTS zbudowany jest z dwóch grup białek, odpowiedzialnych za łączenie reszt cukrowych z nośnikami, ich transport przez błonę komórkową oraz fosforylację substratów cukrowych (GÓRSKA I IN., 2007).
Pierwsza grupa białek to głównie enymy I i HPr (ang. Histidine - containing phosphocarrier protein) oraz kompleks permeaz swoistych dla węglowodanów, czyli enzymu II. Wymienione białka wchodzą w skład PTS i należą do fosfoprotein (POSTMA, 1993).
Proces rozpoczyna się w momencie przeniesienia grupy fosforanowej z PEP na enzym I, który jest odpowiedzialny za fosforylację reszty histydyny białka HPr. Końcowym produktem tej reakcji jest HPr (His-P). W tym samym czasie białka kompleksu enzymu II transportują węglowodany przez błonę komórkową oraz katalizują przeniesienie grup fosforanowych z HPr (His-P) na cukry (LICALSIS I IN., 1991).
Druga grupa białek jest odpowiedzialna za regulację procesów akumulacji składników odżywczych poprzez aktywację bądź represję systemu PEP-PTS, a także niezależnego transportu od fosfotransferaz.
Synteza 1 fosforanów cukrów
W cytoplazmie mogą występować 6-fosforany cukrów, które są wykorzystywane w szlaku katabolicznym oraz 1-fosorany niezbędne do biosyntezy polisacharydów. Szczepy Lactococcus lactis rosnące na podłożu bogatym w laktozę, mogą ją transportować poprzez system laktozoswoistych fosfotransferaz. Następnie disacharyd przekształcany jest w laktozo-6-fosforan, który dalej ulega hydrolizie przez fosfo-β-galaktozydazę do galaktozo-6-fosforanu oraz glukozy. Cząsteczka glukozy, pod wpływem glukokinazy, jest ostatecznie przekształcana w glukozo-6-fosforan (LAWS I IN., 2001).
Tagi: egzopolisacharydy, biopolimery, Lactococcus lactis, bakterie mlekowe, biosynteza
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje