- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Zastosowanie egzopolisacharydów syntetyzowanych przez Lactococcus lactis
Lactococcus lactis posiada także zdolność do konwersji galaktozy w glukozę z udziałem enzymów szlaku Leloir. W pierwszym etapie tego szlaku β – D-galaktoza ulega epimeryzacjido α-D-galaktozy pod wpływem mutarotazy galaktozy (GALM). Następnie, w wyniku działania galaktokinazy (GalK), monosacharyd ulega fosforylacji do α-galaktozo-1-fosforanu. W kolejnym etapie tego szklaku urydylotransferaza 1-P-galaktozy (GalT) katalizuje przemianę α-galaktozo-1-fosforanu do UDP-galaktozy, która ostatecznie przez działanie 4-epimerazy UDP-Gal (galE), zostaje przekształcona do UDP-glukozy (HOLDEN I IN., 2003).
Nukleotydy cukrów są wykorzystywane do budowy podjednostek polisacharydów i nie są swoiste podczas biosyntezy EPS. W syntezie większości struktur EPS u Lactococcus lactis uczestniczy UDP-galaktoza, UDP-glukoza oraz dTDP-ramnoza, które są dawcami monomerów dla sacharydowej jednostki prekursorowej (BOELS, RAMOS I IN., 2001).ÂÂÂÂÂ Enzymem uczestniczącymw syntezie nukleotydów jest GalU – pirofosforylaza UDP glukozy. UDP-Gal jest tworzony z UDP-Glc, w wyniku działania GalE, który katalizuje wewnętrzną przemianę tych dwóch UDP-cukrów. Natomiast enzymy RfbA, RfbB, RfbC, RfbD katalizują przekształcenie α-glukozo-1-fosforanu w dTDP- glukozę, następnie zamianę dTDP-glukozy do 4–keto-6-deoksymannozy, będącej prekursorem dTDP-ramnozy (BOELS., VAN KRENENBURG I IN., 2001).
Z powstałych nukleotydów, na nośniku lipidowym, znajdującym się po wewnętrznej stronie błony lipidowej, produkowane są podjednostki oligosacharydowe. Tam następuje również ich polimeryzacja (VAN KRENENBURG I IN., 1997)
Ostatnim etapem biosyntezy HePS jest polimeryzacja jednostek cukrowych oraz ich transport do środowiska zewnętrznego. Proces ten, na chwilę obecną, jest słabo poznany. Cząsteczka egzopolisacharydu powstaje w wyniku polimeryzacji od kilkuset do kilku tysięcy podjednostek oligosacharydowych. Poszczególne pochodne są kolejno włączane do syntetyzowanego łańcucha polisacharydowego (MADHURI I PRABHAKAR, 2014). Pierwsza reszta cukrowa, przyłączana jest pirofosforanowym wiązaniem β-glikozydowym z fosforylowanym lipidem, czyli fosforanem undekaprenylu nośnika C55-P. Nośnik zakotwiczony jest po wewnętrznej stronie błony komórkowej. Obecnie, przypuszcza się, iż podjednostki związane z nośnikiem C55, podlegają przejściu przez błonę typu flip (HARUTOSHI , 2013). Po zewnętrznej stronie błony następuje ich polimeryzacja, katalizowana przez swoiste enzymy i ostateczne odcięcie od nośnika. Powstały HePS może być wydzielany do środowiska zewnętrznego, może również pozostać związany z zewnętrzną warstwą ściany komórkowej w postaci otoczki (VAN KRENENBURG I IN.,1997).
Tagi: egzopolisacharydy, biopolimery, Lactococcus lactis, bakterie mlekowe, biosynteza
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje