- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Przeciwciała poli- i monoklonalne - zastosowanie w medycynie
Niewątpliwą zaletą przeciwciał poliklonalnych jest ich relatywnie łatwe otrzymywanie, a dzięki zdolności rozpoznawania różnych determinant antygenu powoduje, że przeciwciała poliklonalne cechują się wysoką zachłannością (tzw. awidnością). Wynika to z faktu znacznie większej siły oddziaływania tych przeciwciał z wieloma różnymi epitopami antygenu, co z kolei zwiększa prawdopodobieństwo przyłączenia kolejnego przeciwciała przez sąsiedni epitop [17],[18]. Dzięki przeciwciałom poliklonalnym łatwo i z wysoką czułością można potwierdzić obecność lub brak danego antygenu, a co więcej można również oznaczyć jego stężenie. W odróżnieniu od przeciwciał monoklonalnych, przeciwciała poliklonalne tworzą kompleksy z antygenem, których trwałość w mniejszym stopniu zależy od właściwości roztworu (np. od jego pH) [17].
Zdjęcie: Otrzymywanie przeciwciał poliklonalnych, http://neobiolab.com/research/monoclonal-versus-polyclonal-antibodies
Przeciwciała poliklonalne mają również kilka wad, które znacząco ograniczają ich szersze zastosowanie w diagnostyce, w czułych technikach, takich jak np. cytometria przepływowa. Cząsteczki te nie sprawdzają się np. w wykrywaniu subtelnych różnic w budowie antygenów. W przypadku, gdy dwa antygeny różnią się tylko jednym epitopem, przeciwciała poliklonalne w reakcji krzyżowej (wiązanie białek, które mają identyczny lub zbliżony strukturalnie epitop) rozpoznają obydwa antygeny, co więcej próba wykrycia w mieszaninie antygenów konkretnego antygenu charakteryzującego się wieloma epitopami będzie nieść ze sobą wysokie ryzyko zajścia tzw. reakcji krzyżowych. Konsekwencją tego będzie uzyskanie fałszywie pozytywnych wyników [17],[18].
Metoda otrzymywania przeciwciał monoklonalnych
1) Immunizacja myszy i wybór myszy dawców do wytworzenia komórek hybrydomy: myszy immunizuje się antygenem, który jest przygotowany do iniekcji. Na ogół myszy immunizowane są co 2-3 tygodnie [6].
2) Screening myszy do produkcji przeciwciał: po kilku tygodniach od immunizacji, we krwi myszy sprawdzany jest poziom przeciwciał. Miano przeciwciał w surowicy określane jest kilkoma różnymi technikami, takimi jak ELISA. Gdy miano przeciwciał jest duże, myszy uśmierca się i pobiera się ich śledziony, z których izoluje się pobudzone antygenem limfocyty B.
3) Fuzja komórek szpiczaka z komórkami śledziony: komórki śledziony z immunizowanych myszy poddaje się fuzji z wcześniej przygotowanymi komórkami szpiczaka. Fuzję uzyskuje się za pomocą techniki zwanej hybrydyzacją komórek somatycznych. W metodzie tej równocześnie odwirowywane są świeżo zebrane komórki śledziony i komórki szpiczaka w glikolu polietylenowym, który powoduje zlepianie (fuzję) ich błon komórkowych. Oprócz glikolu polietylenowego bardzo często wykorzystywana jest również izoleucyna. Nie wszystkie komórki ulęgają fuzji: fuzja może też dotyczyć dwóch takich samych komórek (dwie komórki szpiczaka lub dwa limfocyty) [6],[7].
Tagi: przeciwciała monoklonalne, przeciwciała poliklonalne, limfocyty B, komórka szpiczaka, komórki hybrydomy, reakcja koniugacji, immunokoniugaty, immunotoksyny, znakowanie przeciwciał, barwienie, kompleks przeciwciało-antygen
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje