- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Przeciwciała poli- i monoklonalne - zastosowanie w medycynie
4) Selekcja komórek hybrydomy: w celu wyeliminowania komórek, które nie uległy fuzji bądź też uległy połączeniu się z taka samą komórką, wykorzystywane są specjalne, selektywne podłoża. W ich skład wchodzą hipoksantyna, aminopteryna oraz tymidyna (HAT – ang. hypoxanthine-aminopterin-thymidine), które umożliwiają przeżycie wyłącznie utworzonym hybrydom [6].
5) Sprawdzanie komórek hybrydowych: hybrydomy rozdzielane są na specjalnych płytkach hodowlanych, tak by w jednym dołku znajdowała się pojedyncza komórka. Klon komórek powstałych z namnożenia się pojedynczej komórki będzie zdolny do wytwarzania przeciwciał specyficznych względem konkretnego epitopu danego antygenu. Każdy otrzymany klon komórek poddaje się sprawdzeniu zarówno pod kątem możliwości produkcji przeciwciał, ich specyficzności, jak również zdolności do ciągłego wzrostu hybryd. Proces otrzymywania przeciwciał monoklonalnych jest czasochłonny (zazwyczaj na 100 mln. limfocytów uzyskuje się zaledwie kilka przeciwciał monoklonalnych) [6],[8].
6) Klonowanie komórek hybrydomy: w przypadku, gdy uzyskane hybrydomy nie są w stanie przystosować się do warunków in vitro lub immunoglobuliny nie spełniają wymagań, klony komórek wstrzykuje się do otrzewnej u myszy. Zabieg ten powoduje powstanie wodobrzusza, a gromadzący się w otrzewnej płyn zawiera wysokie stężenie przeciwciał monoklonalnych. Drugą metodą jest wzrost komórek hybrydomy w pożywce do hodowli tkankowych [6].
Zdjęcie: Produkcja przeciwciał monoklonalnych, [9].
Jak wspomniano pierwsze przeciwciała pochodzenia mysiego, po wprowadzeniu do organizmu ludzkiego, indukowały bardzo silną odpowiedź immunologiczną skierowaną przeciwko obcogatunkowej mysiej immunoglobulinie. Była to tzw. reakcja HAMA (ang. human anti-mouse antibody response). Przez co też znacznie ograniczono zastosowanie przeciwciał [2].
W dalszych latach wykorzystując metody inżynierii genetycznej podjęto próby modyfikowania przeciwciał, celem zmniejszenia ich immunogenności i wydłużenia czasu półtrwania w surowicy (T½). W ten sposób otrzymano tzw. przeciwciała chimeryczne, które w 65–90% były przeciwciałami ludzkimi. Pod kątem budowy przeciwciała chimeryczne składają się z mysich regionów zmiennych, odpowiadających za rozpoznanie antygenu, które zostały przyłączone do części stałej lub efektorowej przeciwciała ludzkiego. Przeciwciała humanizowane (będące w 95% przeciwciałami ludzkimi) utworzono przez wszczepienie mysich regionów dużej zmienności lub regionów określonej komplementarności, mających determinować swoistość przeciwciała [2].
Tagi: przeciwciała monoklonalne, przeciwciała poliklonalne, limfocyty B, komórka szpiczaka, komórki hybrydomy, reakcja koniugacji, immunokoniugaty, immunotoksyny, znakowanie przeciwciał, barwienie, kompleks przeciwciało-antygen
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje