- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Przeciwciała poli- i monoklonalne - zastosowanie w medycynie
4) połączenie przeciwciał z cytokinami (immunocytokiny): koniugaty tego typu wywierają podwójne działanie antynowotworowe. Immunoglobulina łączy się cząsteczkami na powierzchni komórek nowotworowych w wyniku, czego dochodzi do stymulacji niszczenia komórek (na drodze aktywacji układu dopełniacza lub cytotoksyczności zależnej od przeciwciał). Związane przeciwciała mogą również inaktywować istotne dla komórki nowotworowej białka powierzchniowe. Działanie to uniemożliwia wzrost i proliferację komórki. Przyłączenie do przeciwciał cytokin ma na celu pobudzenie stymulacji komórek układu immunologicznego do rozpoznawania i efektywnego niszczenia stransformowanych komórek. W dotychczasowych badaniach podejmowano próby leczenia np. czerniaka z wykorzystaniem wspomnianego koniugatu [14].
Przeciwciała monoklonalne w terapii celowanej
Terapia celowana to nowa metoda terapeutyczna, która polega na hamowaniu określonych szlaków molekularnych w organizmie. Najważniejszą rolę w tej terapii odgrywają przeciwciała monoklonalne (zaliczane do grupy leków biologicznych). By leczenie ukierunkowane molekularnie odniosło pozytywny skutek bardzo ważne jest najpierw zdefiniowanie właściwego celu (tzw. cel molekularny), następnie dobranie odpowiedniego leku aktywnego wobec określonego celu, a także wyselekcjonowanie odpowiedniej grupy chorych, która odniesie korzyści z leczenia [2].
Znakowanie przeciwciał
W celu uwidocznienia miejsca wiązania antygenu z przeciwciałem, konieczne jest odpowiednie wyznakowanie przeciwciała. Wśród wielu powszechnie wykorzystywanych metod znakowania przeciwciał, wymienia się znakowanie fluorochromami, enzymami czy też metalami.
- immunofluorescencja – metoda wykorzystująca przeciwciała znakowane fluorochromami czyli cząsteczkami mającymi zdolność emisji światła poprzez fluorescencję po wzbudzeniu światłem o określonej długości fali. Fluorochromy różnią się między sobą widmem absorpcji i emisji, co z kolei wiąże się z tym, że nie każdy fluorochrom może być wzbudzany przez każdy laser. Występują również ograniczenia co do jednoczesnego stosowania fluorochromów, które wykazują podobne widmo emisji [17].
Przygotowywane preparaty oglądane są w mikroskopie fluorescencyjnym. Wśród najczęściej wykorzystywanych barwników fluorescencyjnych (tzw. fluorochromów) w diagnostyce zalicza się: izotiocyjanian fluoresceiny i dwusulfonian rodaminy [16].
- metoda immunoenzymatyczna- wykorzystuje przeciwciała znakowane enzymami. Metoda ta wymaga przeprowadzenia dodatkowej reakcji uwidaczniającej aktywność enzymu, z kolei jej zastosowanie w wielu przypadkach umożliwia dokładniejsze wykrycie miejsca wiązania antygenu z przeciwciałem w porównaniu do innych metod wykorzystywanych w tym celu. Najczęściej wykorzystywanymi enzymami są peroksydaza chrzanowa i kwaśna fosfataza.
Tagi: przeciwciała monoklonalne, przeciwciała poliklonalne, limfocyty B, komórka szpiczaka, komórki hybrydomy, reakcja koniugacji, immunokoniugaty, immunotoksyny, znakowanie przeciwciał, barwienie, kompleks przeciwciało-antygen
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje