- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Stwardnienie rozsiane - nowe możliwości terapii
Najnowsze badania wskazują, że czynnikiem ryzyka może być również otyłość. Badania Dr Mary Rensel z Cleveland Clinic w Stanach Zjednoczonych prowadzono na grupie 75 dzieci w wieku 2-18 lat ze zdiagnozowanym SM i ponad 900 000 dzieciach zdrowych. Wyniki wykazały że ryzyko zachorowania rośnie wraz ze wzrostem wskaźnika BMI. U dziewcząt ryzyko było 1,5 razy większe gdy występowała nadwaga, 1,8 razy większe u dziewcząt umiarkowanie otyłych i 4 razy większe u dziewcząt z otyłością olbrzymią. Wyniki porównywano do dziewcząt, których waga była w normie. U 50% dziewczynek z SM występowała nadwagę, u zdrowych odsetek ten wynosił 36,6%.
Podobne badanie przeprowadzili naukowcy z Wydziału Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Harvarda w Bostonie. Według ich analiz kobiety, które w wieku 18 lat były otyłe, równocześnie były dwukrotnie bardziej narażone na zachorowania na SM. Badania te dowodzą istnienia istotnego związku pomiędzy otyłością a ryzykiem zachorowania choć wytłumaczenia tego związku nie jest jeszcze znane.
Leczenie stwardnienia rozsianego
Na całym świecie trwają prace nad nowymi lekami, pozwalającymi panować nad przebiegiem stwardnienia rozsianego, ograniczyć ilość i skutki rzutów choroby. Leczenie stwardnienia rozsianego jest procesem wieloletnim i kosztownym zależnym przede wszystkim od postępu choroby, stanu zdrowia, chorób towarzyszących, wieku pacjenta i innych czynników. Według zaleceń amerykańskiego profesora neurologii – Michaela Hutchinsona – leczenie modyfikujące przebieg choroby powinno zostać wprowadzone tak szybko jak to tylko możliwe ponieważ takie postępowanie może zmniejszyć ryzyko kolejnego rzutu choroby o nawet 50%. W Polsce leki drugiej linii można podawać dopiero po rocznej terapii lekami pierwszej linii, która nie przyniosła poprawy lub przy szybko postępującej ciężkiej postaci i tylko wtedy podlegają refundacji.
Długotrwała terapia lekami modyfikującymi przebieg choroby może wiązać się ze skutkami niepożądanymi takimi jak: objawy grypopodobne, ból i zaczerwienienie miejsca iniekcji, lipoatrofia (utrata tkanki tłuszczowej pod skórą) w miejscach wstrzyknięcia, problemy ze strony przewodu pokarmowego jak ból żołądka, niestrawność, nudności, wymioty i biegunka, ból głowy, zmęczenie, bóle stawów, bóle pleców, kaszel, choroby depresyjne i myśli samobójcze, padaczka, niewydolność wątroby czy choroby tarczycy.
Znacznym problemem jest forma wielu leków. Ich podawanie poprzez zastrzyki znacznie obniża poziom życia pacjentów narażając ich na powtarzające się i nieprzyjemne wkłucia. Dlatego ważne jest by nowe leki miały formę łatwej do połknięcia tabletki. Znanym faktem jest to, że pozytywne nastawieniem pacjenta wobec terapii wpływa na jej efektywność.
Tagi: stwardnienie rozsiane, uklad nerwowy
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje