- Biochemia
- Biofizyka
- Biologia
- Biologia molekularna
- Biotechnologia
- Chemia
- Chemia analityczna
- Chemia nieorganiczna
- Chemia fizyczna
- Chemia organiczna
- Diagnostyka medyczna
- Ekologia
- Farmakologia
- Fizyka
- Inżynieria środowiskowa
- Medycyna
- Mikrobiologia
- Technologia chemiczna
- Zarządzanie projektami
- Badania kliniczne i przedkliniczne
Wybrane metody wykorzystywane do oceny funkcji płytek krwi
W analizie funkcji płytek wykorzystuje się również zautomatyzowany aparat „Plateletworks”, który w swym działaniu wykorzystuje ocenę stopnia agregacji przez porównanie ilości płytek w próbce krwi pobranej na EDTA i po stymulacji ADP (lub kolagenem). Przeprowadzone doświadczenia udowodniły istnienie korelacji pomiędzy wynikami uzyskanymi za pomocą metody Plateletworks, a konwencjonalną agregometrią. Ponadto wykazano również możliwość zastosowania tej metody w monitorowaniu leczenia za pomocą leków przeciwpłytkowych [16].
Impact Cone and Plate(let) Analyzer
Metoda pozwala na ocenę adhezji oraz agregacji płytek w próbce krwi pełnej. Krew pobierana jest do probówki z dodatkiem antykoagulantu w warunkach symulacji przepływu krwi tętniczej. Zasada pomiaru polega na adhezji białek osocza, która zachodzi w komorze aparatu, a następnie do adhezji i agregacji płytek krwi na powierzchni komory. Komórki, które ulegają adhezji zostają wyznakowane, a następnie dokonuje się oceny ilościowej. Wyniki oznaczenia przedstawia się jako odsetek pokrytej powierzchni (adhezja) i średnia wielkość agregatów (agregacja). Co więcej, po użyciu odpowiednich agonistów metoda pozwala również na ocenę funkcji płytek krwi w trakcie m.in. terapii kwasem acetylosalicylowym (ASA) [16].
Podstawy fizjologii płytek krwi
W trakcie krzepnięcia krwi, płytki krwi biorą udział w 3 etapach procesu: adhezji, sekrecji i agregacji.
Po etapie ekspozycji kolagenu w uszkodzonej ścianie naczynia, dochodzi do zapoczątkowania procesu adhezji płytek, w przebiegu którego dochodzi do ich aktywacji. Konsekwencją procesu aktywacji jest uruchomienie etapu sekrecji substancji biologicznie czynnych, a wśród nich: difosforanu adenozyny (ADP, adenosine diphosphate) i tromboksanu A2 (TxA2, tromboxane A2).Substancje te odgrywają kluczową rolę w procesie agregacji płytek.
W warunkach fizjologicznych czynnikiem aktywującympłytki krwi jest kolagen, z kolei czynnikiem wspomagającym cały proces jest tzw. czynnik von Willebranda(VWF, von Willebrand factor).
W wyniku przeprowadzonych badań ustalono, że na powierzchni płytek krwi występują 4 typy receptorów dla kolagenu: dwa z nich wiążą się z kolagenem bezpośrednio (tj. α2β1, GPVI), a dwa pozostałe — za pośrednictwem czynnika VWF (αIIbβ3 - receptor znany także jako glikoproteina IIb/IIIa oraz GPIb).
GPVI i GPIb mają zdolność wiązania kolagenu oraz czynnika VWF bez aktywacji płytek. Receptorynależące do grupy integryn (α2β1, αIIbβ3) uzyskują zdolność wiązania swoich ligandów dopiero po wcześniejszej aktywacjipłytek krwi.
Rola receptorów dla kolagenu polega na wyłapaniu poruszających się wraz z krwią płytek, a następnie związaniu ich w miejscu uszkodzenia. Z kolei receptor GPVI odgrywa najważniejszą rolę w inicjowaniuaktywacji płytek, a wśród głównych efektów jego pobudzenia obserwuje się aktywację fosfolipazy C (PLC, phospholipase C), która w wyniku hydrolizy fosfatydyloinozytolu prowadzi do powstawania trifosforanu inozytolu (IP3, inositol triphosphate) i diacyloglicerolu.
Tagi: płytki krwi, adhezja, sekrecja, agregacja płytek krwi, hemostaza, trombospondyna, luminol, chemiluminescencja, agregometria
wstecz Podziel się ze znajomymi
Recenzje